Podsumowanie praktyk

     Lipiec, miesiąc, który zawsze był u mnie czasem błogiego odpoczynku i relaksu po sesji, w tym roku zaczął się dosyć pracowicie. Minął mi pod znakiem wstawania o 6 rano, a wracania dopiero o 17. Choć mimo, że na początku nie byłam zadowolona z takiego przebiegu dnia, z czasem zaczęło mi się podobać. Cieszyłam się, że robiłam coś pożytecznego, a przy okazji nabierałam doświadczenia do swojego przyszłego zawodu. Lipiec minął mi pod znakiem praktyk, o których chciałabym dzisiaj wam napisać.

Na fizjoterapii mamy parę rodzajów praktyk. Te były z kinezyterapii, czyli terapii ruchem, która mówiąc prostym jezykiem polega na ćwiczeniach. Chciałabym żeby post opierał się zarówno na tym jak wyglądały takie praktyki, jak i na moim spostrzeżeniach. 

Zaczynami o 8 w pracowni kinezyterapii. Każdy z nas ma przydzielonego pacjenta i to właśnie z nim ćwiczymy. U mnie był to pan z zespoleniem w stawie skokowym. Przyznam, ze na początku średnio mi się z nim ćwiczyło, ale z czasem myslę, że było coraz lepiej. Nauczyłam się z nim przebywać, jakie ćwiczenia umie wykonywać, a jakich nigdy nie zrobi, co sprawia mu najwięcej trudności i jak dostosować czas ćwiczeń do jego możliwości. Myślę, że on też z czasem przywyknął do mojej osoby i z czasem ćwiczyło nam się lepiej niż na początku :) Ów pan zaskoczył mnie ostatniego dnia swojej rehabilitacji. Powiedział, że musi wyjść na chwilkę. Już się zaczęłam martwić, że go za bardzo przećwiczyłam i się źle poczuł, tym bardziej, że ma rozrusznik serca. Jakie było moje zaskoczenie, gdy wszedł z powrotem i wręczył mi czekoladki merci! Bardzo mi było miło, nie ma nic lepszego niż wdzięczność pacjenta i podziękowanie za dobrze wykonaną prace. 

Gdzies po 9 wołają mnie na oddział. To na jaki oddział chodziliśmy zależało do tego na jaki chodzili nasi opiekunowie. W moim przypadku była to ortopedia, gdzie najwiecej bylo osob po wymianie stawu biodrowego i kolanowego, tylko pojedyncze przypadki byly np. z uszkodzeniem ACL lub łąkotkami. Z pacjentami ćwiczymy przyłóżkowo, pionizujemy ich i uczymy chodzić o balkoniku lub kulach. Trudno było mi się w początkowych dniach przyzwyczaić do cewników, starszych, ględzących ludzi, takich, z którymi kontakt był utrudniony i ogólnie do samych praktyk (bo moje poprzednie praktyki, te w czasie roku akademickiego były bardzo...teoretyczne). Gdzieś o 13 pacjenci dostają obiad. Kończy sie pierwsza zmiana, na drugiej przebywam już tylko na kinezyterapii.

 Bywało ciężko, szczególnie jak pacjent nie umiał sam chodzić i trzeba go było podnosić, a powiedzmy sobie szczerze, nie każdy jest lekki. Ogólnie wszystkie czynności, które wymagały ode mnie użycia siły były męczące. Nie zawsze też było miło i przyjemnie. Przez dwa dni z rzędu trafiłam na ciężkie przypadki. Za pierwszym razem ćwiczyłam z panią uzależnioną od  papierosów. Z opiekunem próbowaliśmy ją zpionizować, ale opornie nam szło, tym bardziej, że pacjentka od rana szarpała się ze swoją córką i nie chciała nam ułatwić tego zadania. Wtedy usłyszałam od opiekuna "trzymaj jej ręke, bo zaraz uderzy cię w głowę". Miał rację, nie minęła dłuższa chwila, zanim zaczęła mnie wyzywać i usłyszałam "puść mnie ty głupia dziewczyno, bo dostaniesz w twarz!". Po pewnym czasie położyłam ją z powrotem, a gdy już nie miałam żadnej kontroli nad jej rękami, machnęła jedna z nich. Dobrze, że byłam wystarczająco daleko i nie udało jej się dosięgnąć. Drugim razem dostałam panią chorą na alcheimera, która zaczęła mówić, że jestem niedobra, bo chciałam jej pieluchę zabrać (używaną z resztą), a gdy z koleżanką próbowałyśmy ją przesunąć, zaczęła nam krzyczeć. Tak przez 10 min, nie dało się jej uspokoić, musiałyśmy zaczekać. Następnego dnia obie panie już ćwiczyły normalnie. Nie wiedziałam, czy na prawdę coś źle robię, czy mam pecha. Z drugiej strony jedna z tych osób od początku dnia była opryskliwa dla wszystkich, a nie dopiero wtedy, gdy zaczęłam z nią ćwiczyć. Pogadałam na ten temat z opiekunem. Powiedział, żebym nie brała tego tak do siebie, ale już więcej nie trafiłam na taki ciężki przypadek. Czyżby coś zrobił w tym kierunku? No cóż, takie przypadki tez się zdarzają i trzeba się do nich przyzwyczaić.

Jednak więcej bylo pacjentów, z którymi miło sie pracowalo. Byli wdzięczni, dziękowali, niektórzy nas obdarowali cukierkami i czekoladkami. Zdecydowanie największą nagrodą za naszą pracę,było to jak widzielismy u nich poprawę. Jak pacjent, który nie umiał ruszyć nogą, zaczął sobie dobrze radzić albo pacjentka, ktorej się kręciło w głowie przy pionizacji, na końcu śmigała o kulach po korytarzu.
To takie motywuje, gdy widać u kogoś poprawę i wtedy człowiek zauważa, że te ćwiczenia na prawdę działają. Raz też usłyszałam pochwałę od opiekuna, że jeden przypadek ładnie wyćwiczyłam. Zapytałam sie, czy mogę byc w takim razie z siebie dumna, na co on "no musi pani". Czasem było sobie miło z kimś pogadać, czasem trafiali się pacjenci na wagę złota, którzy chcieli ćwiczyć.
Było też sporo żarcików, bo jak to mawiał opiekun, czasem dobrze sobie pozartować, dzięki temu i my mamy dobry humor i pacjenci.Na pewno to jest lepiej odbierane na ortopedii przez pacjentów,niż podejście do nich i powiedzenie "oj jaka pani biedna, tak pani współczuję". Bywały nawet momenty, kiedy wchodząc na oddział trudno mi było powstrzymać śmiech albo takie chwile, w których przed wejściem do sali już się uśmiechałam pod nosem, bo wiedziałam, że zaraz usłyszymy jakiś żarcik od opiekuna. To właśnie on wprowadzał taką luźnią atmosferę, a na zakończenie praktyk kolega nawet napisał wierszyk, taki specjalnie dla niego. Chyba mu się spodobał. 

Trzeba powiedziec, ze się sporo nauczyłam. Jakie ćwiczenia wykonywać przy jakim schorzeniu, że przy jednej operacji nie można robić takich rzeczy, przy tamtej innych.. Nauczyłam się, że pan z protezą stawu łokciowego prosi tylko mnie o pomoc przy siadaniu i że mam mu przytrzymać szyję, że pani, która ma 90 lat ma kłopoty z pamięcią i trzeba u niej dużo cierpliwości. Za to inna pani u której prowadziłam ćwiczenia na bark, ma dosyć duże ograniczenie ruchu, więc ćwiczenia nie mogą być zbyt ciężkie. Przede wszystkim nauczyłam się takiego "obycia" z przyszłym zawodem, przychodzenia do szpitala bez stresu. Przestałam myśleć "o boże, znowu pójdziemy do tych ludzi". Zaczęłam inaczej podchodzić do pacjentów. Z jednej strony cieszyłam się jak już skończyłam praktyki, z drugiej miło mi sie na nie chodziło. Rozmawiając z jedna bliską mi osobą, powiedziałam, że będzie mi trochę szkoda, że już ich nie będę mieć, ale usłyszałam "będą inne przygody". Miał rację. O tych przygodach opowiem już niebawem...